Opgebrand

In 2018 hield mijn lijf er mee op. Al jaren eerder had ik klachten en merkte ik dat ik op moest passen. Ik had echter geen idee hoe ik anders kon. Bovendien gebeurden er zoveel dingen waardoor ik voor mijn gevoel niet op kón geven, ik moest door. Tot het niet meer ging. Wat begon met griepverschijnselen ging al snel over in niet meer goed kunnen lopen en na een week doorstrompelen moest ik me 'over' geven. De strijd staken. Toegeven dat het niet meer ging. Lopen ging nauwelijks en ik verliet het ziekenhuis in een rolstoel. Geen diagnose, psychosomatische klachten waren het. 

De neuroloog legde het als volgt uit; je lijf en geest zijn als hardware en software. Als het één maar lang genoeg overbelast wordt, crasht het andere vanzelf een keer mee. En dat is wat er was gebeurd. Ik was gecrashed. Opgebrand. Gelukkig kreeg ik de juiste hulp en met begeleiding van een psychotherapeut ben ik er langzaam weer bovenop gekomen. Snelheid kon ik in dit proces wel vergeten. Wat ik in jaren, in mijn leven tot dan toe, had opgebouwd, kon niet in een paar maanden worden veranderd. Aangeleerde patronen, oude overlevingsmechanismen zorgden ervoor dat ik zo over mijn grenzen kon gaan. Ik moest heel nieuwe dingen leren.

Voelen, mezelf serieus nemen, naar mijzelf luisteren, naar mijn lijf luisteren, mijn hoofd minder serieus nemen, mijn pijn erkennen, mijn grenzen voelen, mijn grenzen aangeven, etc. Mensen zeiden wel eens; " zie het als een cadeautje. wees blij dat je dit meemaakt".

Dat zal ik nooit zeggen, want ik had het graag overgeslagen. Vooral voor mijn kinderen. Maar, inmiddels weet ik ook dat het onvermijdelijk was en dat het niet anders kon. Ik moest crashen om het anders te leren. Ik kon alleen maar iets nieuws leren door eerst helemaal niets meer te kunnen. Nu weet ik inmiddels dat dit wel een cadeau is, maar dan ééntje verpakt in prikkeldraad. En dat doet dus gewoon zeer bij het openmaken. Mooier is het niet. Wel de moeite waard! Dat weet ik nu!