Ze kwam bij me om verder te praten over wat ze wilde. In werk. Een aantal jaren geleden had ze na een reorganisatie besloten om zich om te scholen tot trainer. De opleiding verliep goed, ze had enorme lol in het geven van trainingen. Had stage gelopen bij een trainersbureau, waar ze zelfstandig trainingen had mogen geven. En ook de recensies van de examinatoren waren veelbelovend. Kortom, alles leek erop dat dit echt haar weg was. Dat voelde ook zo en toch…..

Ze komt bij me, omdat ze veel last heeft van haar Innerlijke Criticus. Niets is ooit goed genoeg. Zij zelf zeker niet. De lat ligt altijd (te) hoog. “Wist ik maar waar het vandaan kwam….dan zou het misschien beter worden”.

De neuroloog legde het als volgt uit; je lijf en geest zijn als hardware en software. Als het één maar lang genoeg overbelast wordt, crasht het andere vanzelf een keer mee. En dat is wat er was gebeurd. Ik was gecrashed. Opgebrand.